Krótka (i bardzo niepełna) historia edukacji kobiet w Polsce

XIX w. – Na początku XIX wieku kształcenie kobiet odbywało się w domu lub w pensjach żeńskich. Duży nacisk kładziono na naukę języków (przede wszystkim francuskiego) oraz na naukę i rozwój talentów np.: śpiewu, gry na pianinie, rysunku, wyszywania itp.

1825 – Powstanie Instytutu Guwernantek [nauka trwała łącznie osiem lat – trzy lata nauczania podstawowego, cztery przygotowania do zawodu nauczycielki domowej.

1883 – Powstają pierwsze tajne kursy dla kobiet pod przewodnictwem Jadwigi Dawidowej.

1894 – Pierwsze kobiety na Uniwersytecie Jagiellońskim [Za zgodą Senatu Uniwersytetu Jagiellońskiego dopuszczono do studiowania trzy kobiety: Stanisławę Dowgiałło, Janinę Kosmowską i Jadwigę Sikorską. Nie miały one jednak prawa zdawania egzaminów a co za tym idzie uzyskania dyplomu].

1897 – Kobiety pełnoprawnymi studentkami Uniwersytetu Jagiellońskiego na wydziale Filozoficznym [Notabene, po ponad 500(!!!) latach działania Uniwersytetu]

1900 – Kobiety zostają dopuszczone do studiowania medycyny i farmacji na Uniwersytecie Jagiellońskim.

1902/1903 – Pierwszy egzamin doktorski kobiety na Uniwersytecie Jagiellońskim.

1919 – Pierwsza habilitacja kobiety na UJ

1922 – Pierwsza kobieca habilitacja na Uniwersytecie Warszawskim [Cezaria Bauduin de Courteney zrobiła habilitację z zakresu etnologii]

1926 – Pierwsza kobieta wykłada na Uniwersytecie Warszawskim [Maria Ehrlichówna wykładała na zlecenie diagnostykę chorób dziecięcych, mimo habilitacji nie została etatowym pracownikiem Uniwersytetu]

1927 – Pierwsza kobieta wykłada na UJ [Helena Willman-Grabowska wykładała w katedrze sanskrytu i filologii indyjskiej]

1934 – Pierwsza profesorka na Uniwersytecie Warszawskim [Cezaria Bauduin de Courteney]